تاثیر تریامسینولون تزریقی زیرتنونی خلفی بر ماکولوپاتی دیابتی شدید | مجله گوپی

● هدف:  
تعیین اثر تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید بر وضعیت بینایی و آناتومیک چشم در مبتلایان به ماکولوپاتی دیابتی شدید که مناسب لیزردرمانی نیستند.
● روش پژوهش:
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار دوسوکور بر روی 64 چشم از 38 بیمار در دو گروه شاهد و درمان، هر دو گروه شامل 32 چشم انجام شد. در گروه شاهد، 0.1 میلی متر لیدوکایین 2 درصد به صورت زیرملتحمه و در گروه درمان، 40 میلی گرم تریامسینولون استوناید به صورت زیرتنونی خلفی، دوبار به فاصله دو ماه تزریق گردید و بیماران به مدت 4 ماه بعد از تزریق اول پی گیری شدند. دید اصلاح شده، تغییرات عکس رنگی ته چشم، آنژیوگرافی با فلورسین وOCT ، در مراحل قبل و 4 ماه بعد از تزریق اول در همه چشم ها کنترل گردید.
● یافته ها:
بهترین دید اصلاح شده قبل از مداخله، در گروه شاهد 0.39 0.93 لاگمار و در گروه درمان 0.38 0.75 لاگمار بود که در 4 ماه پس از مداخله، به ترتیب به 0.48 0.88 و 0.42 0.71 لاگمار رسید. تفاوت دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده قبل و بعد از مداخله، معنی دار نبود. میزان ضخامت مرکزی ماکولا قبل از مداخله، در گروه شاهد 119.1 388.2 میکرون و در گروه درمان 153.6 392.2 میکرون (P=0.9) و در پایان مطالعه، به ترتیب 375.4 154.66 و 180.04 377.37 میکرون (P=0.6) بود. هم چنین هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر اگزودای سخت، اندازه ناحیه بدون رگ فووآ و تغییرات نشتی وجود نداشت. در 2 چشم از گروه درمان، فشار داخل چشم به بالای 2 میلی متر جیوه رسید که به وسیله دارو کنترل گردید.
● نتیجه گیری:
تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید در موارد CSME شدید که مناسب لیزردرمانی نمی باشند، موجب بهتر شدن وضعیت بینایی و آناتومیک چشم نمی شود.
تاثیر تریامسینولون تزریقی زیرتنونی خلفی بر ماکولوپاتی دیابتی شدید tasire Triamcinolone pdf 194 KB application pdf
سیدمرتضی انتظاری علیرضا رمضانی حمید احمدیه محمدحسین دهقان نادر بصیرنیا آرش انیسیان
پایگاه اطلاعات علمی

• تریامسینولون
• ماکولوپاتی
• لیزردرمانی