آنچه راجع به بیماری ام اس یا اسکلروز چندگانه(M.S)باید بدانیم
بیماری ام.اس یا اسکلروز چندگانه یک اختلال مادام العمر در سیستم ایمنی خودکار بدن است که می تواند منجر به فلج شدید شود. اختلال سیستم ایمنی خودکار وضعیتی است که در آن بدن آنتی بادیهایی را تولید می کند که به بافت های خودش حمله می کنند.
بیماری ام.اس یا اسکلروز چندگانه یک اختلال مادام العمر در سیستم ایمنی خودکار بدن است که می تواند منجر به فلج شدید شود. اختلال سیستم ایمنی خودکار وضعیتی است که در آن بدن آنتی بادیهایی را تولید می کند که به بافت های خودش حمله می کنند.
در بدن افراد مبتلا به این بیماری آنتی بادیهایی تولید می شود که به ماده سفید مغز و نخاع حمله ور می شوند. در بیماری ام.اس میلین یا پوشش رشته های عصبی در مغز و نخاع ملتهب می شود.
این التهاب باعث آسیب میلین شده و سیگنال های عصبی نمی توانند در طول رشته های عصبی حرکت کنند
علایم این بیماری متفاوت است و بستگی به این دارد که کدام بخش از اعصاب آسیب ببینند.
علایم اولیه این بیماری بسیار خفیف بوده و عبارتند از: سرگیجه و عدم تعادل، خستگی، ضعف دست و پا، التهاب اعصاب چشمی، بی حسی یا سوزش موضعی، درد شدید در ناحیه صورت، نقص در بینایی شامل تار شدن و یا دو بینی است.
با پیشرفت بیماری سایر علایم نیز بروز می کنند که از آن جمله می توان به مشکلات روده و مثانه، دردهای مزمن مانند درد کمر و ماهیچه ها، افسردگی، اسپاسم یا گرفتگی ماهیچه ها که ممکن است بسیار دردناک باشد، فلج، ناتوانی جنسی، صحبت کردن به طور نامفهوم، مشکل در بلع، مشکل در تفکر و عملکرد حافظه، از دست دادن بینایی و نابینایی کامل اشاره کرد.
در موارد خفیف بیماری ممکن است علایم به قدری ضعیف و ناچیز باشند که حتی نتوان وجود بیماری را تشخیص داد. وقتی بیماری پیشرفت کرده و شدت می یابد، فرد کاملا فلج می شود.
بیمار توانایی راه رفتن را از دست داده و حتی نمی تواند از خود مراقبت کند.
علت دقیق بروز این بیماری هنوز مشخص نیست.
● 4 فرضیه علمی اصلی درباره علت این بیماری وجود دارد؛;
▪ شرایط جوی در سراسر جهان: براساس این فرضیه به نظر می رسد که ابتلا به ام اس در میان ساکنان نواحی اطراف مدار چهلم نیم کره های شمالی و جنوبی کره زمین شایعتر است.
فردی که در یکی از این مناطق متولد شده و پیش از رسیدن به سن نوجوانی به منطقه دیگر منتقل می شود، تا حدودی در معرض ابتلا به این بیماری قرار می گیرند.
▪ ژنتیک: ابتلای والدین یا یکی از نزدیکان به این بیماری خطر ابتلا به ام.اس را در فرد افزایش می دهد.
▪ عامل ایمنی: به طور کلی این امر پذیرفته شده است که بیماری ام اس نوعی اختلال در سیستم ایمنی خودکار است.
▪ عامل ویروسی: این احتمال وجود دارد که یک عامل ویروسی در بروز ام اس نقش داشته باشد.
برخی عصب شناسان معتقدند که ام اس به دلیل تولد یک فرد با نقص ژنتیکی بروز می کند، چرا که نمی تواند با یک عامل محیط زیستی سازگاری داشته باشد.
وقتی فرد مزبور با آن عامل تماس پیدا کند، سیستم خودکار ایمنی واکنش نشان داده و منجر به بروز بیماری می شود.
هنوز برای این بیماری هیچ راه مشخصی برای پیشگیری شناخته نشده است. در مورد تشخیص بیماری نیز لازم به ذکر است که در حال حاضر هیچ آزمایش خاصی به این منظور وجود ندارد و معمولا از طریق مراجعه به سابقه پزشکی و آزمایشات فیزیکی فرد مورد آزمایش قرار می گیرد.
تصاویر MRI معمولا می تواند آسیب میلین در بافت مغز را نشان دهد، اما در برخی افراد مبتلا به این بیماری این تصاویر کاملا طبیعی هستند و هیچ مشکل یا نارسایی را نشان نمی دهند. یکی دیگر از روشهای تشخیص بیماری آزمایش مایع مغزی نخاعی است.
در درازمدت میزان فلج و از کار افتادگی اعضا افزایش پیدا می کند. مرگ افراد مبتلا به این بیماری عموما در اثر پیچیدگی ها و شرایط سخت ناشی از فلج آنهاست.
از شایعترین عوامل مرگ این بیماران می توان به بروز زخم های بستری و در نتیجه بروز عفونت، ذات الریه، آمبولی ریوی، گرفتگی رگ های تغذیه کننده ریه ها توسط لخته های خونی و خودکشی اشاره کرد.
بیماری ام اس مسری نیست و خطری برای اطرافیان بیمار ندارد، اما می تواند به طور ژنتیکی اعضای یک خانواده را تهدید کند.
عملکرد اصلی برای درمان بیماری وجود دارد. اولین مرحله توقف و یا کاهش حملات سیستم ایمنی به میلین رشته های اعصاب است.
مرحله دوم بهبود علایم بیماری و کمک به فرد برای بازگشتن به شرایط طبیعی تا حد امکان است.
سیستم ایمنی به کمک دارو درمان می شود.
سایر معالجات شامل مصرف داروهای ضدافسردگی برای بهبود حالت افسردگی و کاهش خطر خودکشی، مصرف دارو برای کنترل مثانه، مصرف دارو برای رفع گرفتگی های عضلانی و مصرف دارو برای بهبود دردهای عصبی است.
اثرات جانبی این داروها با توجه به نوع دارویی که مصرف می شود، متفاوت است. از مهمترین آنها خواب آلودگی، بهم خوردگی معده و واکنش های آلرژیک نسبت به داروها هستند.
از آنجا که این بیماری مادام العمر است، کنترل دایمی و معالجه همیشگی بیماری ضروری است.
پیشرفت بیماری در اثر مصرف دارو تا حدودی کندتر می شود.
همچنین معالجه علایم بیماری می تواند حالت فلج را کاهش دهد
http asp irteb com
بانک مقالات فارسی