بیماری مقاربتی سیفلیس - مجله گوپی
سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که عمدتا جزو بیماریهایی که از طریق جنسی منتقل می شوند به حساب می آید. هر فردی که تماس جنسی داشته باشد مستعد ابتلا به عفونت سیفلیس است....
سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که عمدتا جزو بیماریهایی که از طریق جنسی منتقل می شوند به حساب می آید. هر فردی که تماس جنسی داشته باشد مستعد ابتلا به عفونت سیفلیس است.
اگر چه احتمال بروز آن در قشر جوان و در فاصله سنی 15 تا 30 سال به نسبت بیشتر است.
همچنین، این بیماری در مناطق شهری رایج تر از مناطق روستایی است. سیفلیس به استثنای نوع مادرزادی که از مادر به جنین منتقل می شود از راه تماس جنسی با یک فرد مبتلا منتقل می گردد. علایم این بیماری در 4 مرحله بروز می کند مرحله اول بدون درد بوده و معمولا 10 روز تا 3 ماه پس از تماس اولیه بروز می کند در این مرحله هیچ علایم دیگری مشاهده نمی شود.
البته در گاهی موارد مرحله اول با تورم غدد همراه است که ظرف یک هفته بروز می کند و ممکن است یک تا 5 هفته ادامه پیدا کند و پس از آن بدون نیاز به هیچ اقدام درمانی برطرف می شود. تقریبا 3 تا 6 هفته پس از این مرحله فرد وارد مرحله دوم بیماری می شود.
متداولترین و شایع ترین علامت این دوره بروز بثورات جلدی است که ممکن است در هر نقطه از بدن از جمله بازوها، پاها، کف دست و کف پا و تن ایجاد شود.
سایر علایم نیز مانند خستگی، تب، گلودرد، سردرد، بی اشتهایی، ریزش مو، گرفتگی صدا، تورم غدد است.
این علایم 2 تا 6 هفته ادامه یافته و به تدریج حتی در صورت عدم وجود درمان مناسب از بین می روند اما ممکن است ظرف یک یا 2 سال آینده دوباره بروز کند.
مرحله سوم که سیفلیس مزمن نام دارد (بیماری پس از یک دوره 4 ساله ممکن است به بروز بیماری در پوست، استخوان ها، سیستم اعصاب مرکزی و قلب منجر شود).سیفیلیس مزمن می تواند منجر به بیماری روحی، کوری و آسیب شدید قلب و سرخرگ آیورت و در نهایت مرگ فرد شود. مرحله چهارم که اغلب در نتیجه عدم درمان بیماری در مراحل ابتدایی بروز می کند سیفلیس عصبی یا همان عفونت سیستم عصبی است. این مرحله ممکن است بدون علامت باشد یا با سردردهای خفیف و یا پیامدهای شدیدتر مانند سکته مغزی همراه باشد.
درمان این مرحله به اندازه درمان بیماری ایدز مشکل و پیچیده می شود. در کل علایم بیماری بین 10 تا 90 روز پس از این که فرد به باکتری آلوده شود بروز می کند اما معمولا بین 3 تا 4 هفته است. علایم ابتدایی اغلب جدی گرفته نمی شوند و فرد مبتلا نیز درصدد درمانهای پزشکی بر نمی آید.
خود بیمار می تواند برای یک دوره 2 سال یا احتمالا بیشتر ناقل بیماری باشد. میزان انتقال پذیری بیماری بستگی به میزان گسترش زخم های عفونی در فرد دارد که ممکن است مریی یا نامریی باشند.
هیچ سیستم ایمنی طبیعی در بدن برای مقابله با این بیماری وجود ندارد و ابتلا به آن درگذشته نمی تواند در بدن فرد مصونیت ایجاد کند.
این بیماری اغلب به کمک
پنی سیلین یا تتراسیکلین درمان می شود. میزان درمان بستگی به مرحله ای است که بیمار در آن مرحله قرار دارد در زنان باردار که سابقه واکنش های آلرژیک به پنی سیلین دارند باید از روش کاهش حساسیت استفاده شود.
همچنین نوزادی که با ابتلا به این بیماری متولد شود باید روزانه به مدت 10 روز تحت درمان با پنی سیلین قرار گیرد. اگر این بیماری درمان نشود به تخریب بافت های نرم، استخوانها، مشکلات قلبی، نابینایی و سایر مشکلات منجر خواهد شد.
از همه مهمتر این که زنی که به این بیماری مبتلاست و درمان نشده می تواند بیماری را به جنین خود منتقل کند که این امر می تواند موجب مرگ و یا معلول شدن نوزاد گردد. از اینرو پزشکان و بیمارستانها باید برای زنان باردار از تست های سیفلیس استفاده کنند.
از چندین روش می توان مانع از گسترش این بیماری شد:استفاده از وسایل بهداشتی مناسب در هنگام تماس جنسی مانند کاندوم، خودداری از برقراری از تماس جنسی در هنگام ابتلا به این عفونت و مراجعه به پزشک متخصص، آگاه کردن فوری شریک جنسی از بیماری خود و تست سیفلیس برای مادران باردار از مهمترین این راهها به حساب می آیند.
باید توجه داشت که کاندوم می تواند مانع از انتقال عفونت از زخم های این بیماری در مراحل اولیه شود اما در صورتی که زخم ها در محل هایی بیرون از قسمت های پوشیده شده با کاندوم باشد احتمال انتقال بیماری وجود دارد.
پایگاه جامع اطلاع رسانی پزشکان ایران