اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک

● زمینه:

کندن ریشه حرکتی عصب سیاتیک سبب مرگ سلولی نورون های حرکتی می شود. دپرنیل بر موتو نورون های نخاع اثر نورون محافظتی دارد.

● هدف:

مطالعه به منظور تعیین اثر داروی دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش های صحرایی بالغ بعد از کندن ریشه شکمی عصب سیاتیک انجام شد.

● مواد و روش ها:

این مطالعه تجربی در سال 1384 در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد و 24 سر موش صحرایی بالغ نر نژاد اسپراگ داولی به دو گروه آزمایش و شاهد و هر گروه به سه زیر گروه (4 موش) تقسیم شدند. موش ها با تزریق کتامین و گزیلازین بی هوش شدند و ریشه حرکتی عصب سیاتیک پای چپ با جراحی آولشن کنده شد. یک ساعت بعد برای زیر گروه های آزمایش 0.25 میلی گرم بر کیلوگرم داروی دپرنیل و برای گروه های شاهد همان حجم آب مقطر به صورت داخل صفاقی تزریق شد. 2 موش دست نخورده نیز به عنوان گروه شم در نظر گرفته شدند. اولین تزریق یک ساعت بعد از آولشن انجام شد و روزانه به مدت یک، دو و شش هفته تکرار شد. سپس موش ها کشته شدند و قطعه نخاع در ناحیه L1 مهره کمری که معادل سگمان L4-L6 نخاع است، برداشته شد. این قطعه ها در بافر لیز کننده لیز شدند و بعد از سانتریفوژ، شدت جذب نوری محلول رویی به وسیله دستگاه خواننده الیزا تعیین شد. طبیعی بودن داده ها به وسیله آزمون های ناپارامتریک مشخص شد.

● یافته ها:

میانگین شدت جذب نوری در گروه آزمایش دو هفته 0.079 0.55 و در گروه شاهد دو هفته 0.058 0.424 و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (0.042=p).

● نتیجه گیری:

به نظر می رسد بیان پروتیین Bcl-2 به وسیله داروی دپرنیل افزایش می یابد.