کارایی اکسی توسین در تمایز سلول های بنیادی P19cl6 به سلول های قلبی ضربان دار

● سابقه و هدف:

سلول های P19cl6 یکی از ساب کلون های سلول های P19 است که اخیرا جدا سازی شده است. این سلول ها بیشتر ویژگی مزودرمی دارند و قادرند بدون تشکیل جسم شبه رویانی به سلول های قلبی تمایز یابند. پژوهش حاضر به منظور بررسی کارایی اکسی توسین در تمایز سلول های P19cl6 به سلول های قلبی در دو حالت تک لایه (مونولایر) و جسم شبه رویانی و نیز تولید سلول های قلبی ضربان دار و نشاندار شده با پروتیین فلورسنت انجام شد.

● مواد و روش ها:

مطالعه انجام شده از نوع تجربی بود. ابتدا سلول ها به دو شکل مونولایر و جسم شبه رویانی تحت تاثیر اکسی توسین با غلظت 7-10 1 مول و در گروه کنترل مثبت تحت تاثیر DMSO با غلظت 1 درصد قرار گرفتند. سپس روند القای تمایز سلول ها به سلول های قلبی با انجام ارزیابی های مورفولوژیک و ایمونوسیتوشیمی بررسی شد. در ادامه پژوهش، پلاسمید pEGFP-C1 با استفاده از الکتروپوریشن به داخل سلول های بنیادی P19cl6 ترانسفکت شده و از اکسی توسین جهت تمایز سلول های نشاندار شده به سلول های قلبی استفاده شد.

● یافته ها:

مشاهدات انجام شده در این تحقیق نشان داد در گروه آزمایش، اجسام شبه رویانی تهیه شده از سلول ها تحت تاثیر اکسی توسین به سلول های قلبی تمایز پیدا کردند در حالی که سلول های کشت داده شده به صورت مونولایر قادر به تمایز به سلول های قلبی نبودند. در گروه کنترل سلول ها به هر دو شکل مونولایر و جسم شبه رویانی تحت تاثیر DMSO به سلول های قلبی تمایز یافتند. در بخش دوم پژوهش، سلول های P19cl6 به کمک الکتروپوریشن با کارایی بالا با ژن پروتیین فلورسنت سبز تحت تاثیر اکسی توسین ترانسفکت شده به سلول های قلبی ضربان دار تمایز پیدا کردند. ارزیابی های مورفولوژیک و ایمونوسیتوشیمی به عمل آمده ماهیت سلول های قلبی را تایید کرد.

● نتیجه گیری:

آن چه از این پژوهش می توان نتیجه گرفت این است که هنگام به کارگیری اکسی توسین، تشکیل جسم شبه رویانی جهت تمایز سلول های P19cl6 به سلول های قلبی ضروری است و نیز این سلول ها پس از ترانسفکت شدن با ژن پروتیین فلورسنت سبز، قادرند به سلول های قلبی ضربان دار تمایز یابند. لذا این سلول ها مدل مناسبی جهت مطالعات مبتنی بر پیوند سلولی در مدل های آزمایشگاهی بیماری قلبی می باشند.