مقایسه تاثیر تزریق اپینفرین با و بدون انعقاد توسط پلاسمای گاز آرگون در زخمهای پپتیک خونریزی دهنده

● سابقه و هدف:

با توجه به شیوع زخم های پپتیک و عوارض آن و وجود تناقض در مورد تاثیر تزریق اپینفرین همراه با پلاسمای گاز آرگون و عدم گزارش تجربه ای از آن در کشور و به منظور مقایسه تاثیر تزریق اپینفرین به تنهایی و توام با پلاسمای گاز آرگون این تحقیق در مراجعین به بیمارستان طالقانی در سال 1383 انجام گرفت.

● مواد و روش:

این تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی بر روی 60 بیمار شامل 26 نفر در گروه توام و 34 نفر در گروه تنها (شاهد) انجام گرفت. بیماران دارای زخم های بدخیم، خونریزی تماسی، لخته چسبنده، بی کفایتی کلیوی، اختلال انعقادی، مصرف اخیر داروهای ضد التهاب غیر استروییدی، ناپایداری همودینامیک و سابقه جراحی دستگاه گوارش فوقانی از مطالعه حذف شدند. تاثیر درمان ها را با علایم بالینی خونریزی مجدد (وجود خون روشن، ترشحات Coffee Ground د راستفراغ یا لوله معده، ملنا یا هر دو) و افت هموگلوبین به میزان حداقل 2 گرم در لیتر در 24 ساعت و با آزمونهای آماری فیشر، مجذور کای، تی مستقل و من - ویتنی مورد قضاوت آماری قرار گرفت. P<05.0 معنی دار فرض شد.

● یافته ها:

دو گروه از نظر سن، جنس، وضعیت همودینامیک، نوع و بزرگترین قطر زخم مشابه بودند. میزان عود خونریزی در گروه مورد 7.7 درصد و در گروه شاهد 20.6 درصد بود (P<0.3). خطر نسبی عود خونریزی در 48 ساعت اول پس از درمان در گروه شاهد 68.2 برابر گروه مورد بود. دو گروه مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داری در میزان جراحی اورژانس 3.8 درصد در برابر 11.8 درصد، تعداد واحد خون تزریق شده 2.6 4 در برابر 2.9 3، روزهای بستری 7.4 7.9 در برابر 3 5.7 و میزان مرگ 3.8 درصد در برابر 5.9 درصد بود که اختلاف آنها از لحاظ آماری معنی دار نبود (P<0.2).

● نتیجه گیری:

تزریق توام اپینفرین همراه با انعقاد توسط پلاسمای گاز آرگون تاثیری بر روی زخم پپتیک خونریزی دهنده ندارد. به نظر می رسد تکرار پژوهش با حجم نمونه مناسب خواهد توانست وجود یا عدم وجود میزان تفاوتها را به طور صحیح آشکار کند.