بررسی تاثیر پماد روغن کنجد و هیدروکسید

● مقدمه:

وجود بافت های نکروزه چرمی شکل یکی از مشکلات بیماران دچار سوختگی های عمیق محسوب می گردد. در این پژوهش استفاده از پماد روغن کنجد وهیدروکسید کلسیم جهت دبریدمان بافت های نکروزه ناشی از سوختگی مورد ارزیابی قرار گرفته است.

● روش کار:

این مطالعه تجربی برروی 40 عدد موش صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار صورت گرفت. پس ازانجام بیهوشی بوسیله کلروفرم، هر دو پهلوی رت شیو و با قرار دادن درآب جوش به مدت10ثانیه، سوختگی درجه 3، به قطر 3 سانتی متر ایجاد گردید. رت ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. در3 گروه اول در یک سمت روزانه از پماد فیبرینولایزین (به عنوان زخم های شاهد 1) و در سمت دیگر در گروه اول، دوم و سوم (به عنوان زخم های مورد) به ترتیب از پماد کنهاید با غلظت 1، 5/2 و 5 درصد برای پانسمان استفاده شد. در گروه چهارم (زخم های شاهد 2) اجازه داده شد تا زخم ها به خودی خود ترمیم یابند. در هر گروه و هر زخم، زمان برداشته شدن بافت نکروزه و سپس ایجاد بافت گرانولاسیون در چک لیست مربوطه ثبت شد و نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس و تی زوج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

● نتایج:

نتایج نشان داد که بین 3 غلظت متفاوت از پماد کنهاید کمترین میانگین زمان دبریدمان با 6/16روز مربوط به پماد با غلظت5 درصد می باشد (P=0.001). از طرف دیگر مشخص شد که تقریبا اختلاف معنی داری بین زمان دبریدمان گروه مورد با گروه شاهد 1 وجود ندارد (P=0.53)، اما اختلاف این زمان در گروه مورد و شاهد2 و همچنین گروه شاهد 1 و 2 معنی دار است (P=0.001). هم چنین اختلاف معنی داری نیز بین زمان ایجاد بافت گرانولاسیون در استفاده از پماد کنهاید 5 درصد و گروه شاهد1 وجود داشت (P<0.01).

● نتیجه گیری:

استفاده ازپماد کنهاید 5 درصد نه تنها موجب آسیب به بافت های سالم نمی گردد بلکه در دبریدمان بافت های نکروزه قابل رقابت با پماد فیبرینولایزین می باشد. لذا بررسی بیشتر در این زمینه ضروری است.