تاثیر تریامسینولون تزریقی زیرتنونی خلفی بر ماکولوپاتی دیابتی شدید | مجله گوپی

● هدف:

تعیین اثر تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید بر وضعیت بینایی و آناتومیک چشم در مبتلایان به ماکولوپاتی دیابتی شدید که مناسب لیزردرمانی نیستند.

● روش پژوهش:

تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار دوسوکور بر روی 64 چشم از 38 بیمار در دو گروه شاهد و درمان، هر دو گروه شامل 32 چشم انجام شد. در گروه شاهد، 0.1 میلی متر لیدوکایین 2 درصد به صورت زیرملتحمه و در گروه درمان، 40 میلی گرم تریامسینولون استوناید به صورت زیرتنونی خلفی، دوبار به فاصله دو ماه تزریق گردید و بیماران به مدت 4 ماه بعد از تزریق اول پی گیری شدند. دید اصلاح شده، تغییرات عکس رنگی ته چشم، آنژیوگرافی با فلورسین وOCT ، در مراحل قبل و 4 ماه بعد از تزریق اول در همه چشم ها کنترل گردید.

● یافته ها:

بهترین دید اصلاح شده قبل از مداخله، در گروه شاهد 0.39 0.93 لاگمار و در گروه درمان 0.38 0.75 لاگمار بود که در 4 ماه پس از مداخله، به ترتیب به 0.48 0.88 و 0.42 0.71 لاگمار رسید. تفاوت دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده قبل و بعد از مداخله، معنی دار نبود. میزان ضخامت مرکزی ماکولا قبل از مداخله، در گروه شاهد 119.1 388.2 میکرون و در گروه درمان 153.6 392.2 میکرون (P=0.9) و در پایان مطالعه، به ترتیب 375.4 154.66 و 180.04 377.37 میکرون (P=0.6) بود. هم چنین هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر اگزودای سخت، اندازه ناحیه بدون رگ فووآ و تغییرات نشتی وجود نداشت. در 2 چشم از گروه درمان، فشار داخل چشم به بالای 2 میلی متر جیوه رسید که به وسیله دارو کنترل گردید.

● نتیجه گیری:

تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید در موارد CSME شدید که مناسب لیزردرمانی نمی باشند، موجب بهتر شدن وضعیت بینایی و آناتومیک چشم نمی شود.