مقایسه اثر بخشی داروهای ضد خارش در بیماران نارسایی مزمن کلیه | مجله گوپی

● زمینه و هدف:

خارش یکی از مشکلات شایع بیماران با نارسایی پیشرفته کلیه است. 35-25% بیماران قبل از دیالیز و 80-60% بیماران دیالیزی از خارش شکایت دارند. پاتوفیزیولوژی خارش در این بیماران ناشناخته بوده و علل متفاوتی از جمله آزاد شدن هیستامین از ماست سل ها و بازوفیل ها، پوست اورمیک (پوست خشک و آتروفی شده)، پرولیفراسیون ماست سل های پوستی، آتروفی سلولهای چربی ساز و تعریقی پوست، اختلالات الکترولیتی و تجمع اسیدهای صفراوی مطرح می باشد. از آنجا که هیستامین واسطه اصلی در خارش می باشد، هدف از انجام این مطالعه بررسی نقش آنتی هیستامین ها در کنترل خارش بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه می باشد.

 

این مطالعه از نوع Before and After study بوده که در یک دوره یک ساله در بخش دیالیز بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. 30 بیمار واجد شرایط وارد مطالعه شدند. بیماران ابتدا دو هفته تحت درمان با هیدروکسی زین 25 mg سه بار در روز قرار گرفته و بعد از یک هفته قطع دارو، درمان دو هفته ای با کتوتیفن دو بار در روز BD شروع گردید. سپس بعد از قطع یک هفته ای دارو، درمان دو هفته ای کلرفنیرامین 4mg سه بار در روز شروع گردید. شدت خارش بیماران قبل و بعد از هر دوره درمانی با استفاده از جدول (pruritus severity score) PSS ارزیابی گردید.

متوسط کاهش شدت خارش در درمان با هیدروکسی زین، کلرفنیرامین و کتوتیفن به ترتیب 33%، 20% و 5.4% بود که کاهش شدت خارش در مورد داروهای هیدروکسی زین و کلر فینرامین معنی دار بوده (P<0.001) ولی در مورد کتوتیفن معنی دار نبود.

هیدروکسی زین و کلر فنیرامین داروهای موثر در کنترل خارش بیماران کلیوی بوده و نسبت به کتوتیفن موثرترند.