دو کلمه درباره فرهنگ سرطانی- مجله مادر و کودک گوپی

درست جمعه 24 جولای امسال بود که این خبر روی خبرگزاری های مختلف آمریکایی مخابره شد. خبری با این محتوای اصلی که میزان بالاتر مرگ و میر زنان سرخ پوست آمریکایی در اثر ابتلا به سرطان پستان نسبت به دیگر زنان آمریکایی بیشتر از آنکه به خاطر کاهش دسترسی آنان به امکانات بهداشتی درمانی باشد، به علت اعتقادات فرهنگی ویژه آنهاست. این نتیجه تحقیقاتی بود که در دانشگاه کالیفرنیا انجام شده بود و می توانست نشان دهد که خصوصیات فرهنگی و نژادی افراد نقش بسیار مهمی در کمک به آنها برای مقابله با سرطان دارند...

در بعضی از زبان های محلی اگر دنبال ترجمه ای برای واژه cancer باشید، ممکن است به این جمله بربخورید: زخمی که هرگز بهبود نمی باید در واقع این نشانگر اعتقاد آنهاست که هر نوع سرطانی را غیرقابل درمان و ابتلا به آن را با مرگ برابر می دانند. در بعضی دیگر از فرهنگ ها خوردن برچسب ابتلا به سرطان برای افراد آن چنان سخت و ننگ آور ست که افراد حتی از شرکت در فرآیند ها و آزمایش های تشخیصی هم فراری هستند. واقعیتی که ضربه سختی به تمام برنامه های کنترل و پیشگیری از سرطان در میان آنها وارد می کند.

تحقیقات اخیر نشان داد که بسیاری از زنان سرخ پوست آمریکایی مبتلا به سرطان پستان، حتی در مراحل پیشرفته بیماری شان علاقه ای به آگاه کردن نزدیک ترین کسان شان از وضعیت خود ندارند و معتقدند در صورت آگاهی خانواده باری روی دوش آنها خواهند بود. در کنار این، بیشتر زنان سرخ پوست آمریکایی وقتی که به انجام ماموگرافی یا تغییر در شیوه زندگی توصیه می شوند، از آن بی تفاوت عبور می کنند. بعضی دیگر اما معتقدند این یافته تازه و یا غیرقابل پیش بینی نبوده است. دکتر کاگاوا، یکی دیگر از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، جزو همین افراد است. او اعتقاد دارد 85 تا 90 درصد از عوامل بروز سرطان به شکل و شیوه زندگی افراد به عواملی مانند محتوای غذا، عادت های رفتاری مثل سیگار کشیدن و البته شرایط محیطی زندگی وابسته است. شاهد درستی ادعای دکتر کاگا وا تحقیقی است که او روی زنان چینی آمریکایی انجام داده و نشان داده بود که میزان مرگ ومیر ناشی از سرطان در این زنان نسبت به زنان اروپایی آمریکایی به شکل معنی داری بیشتر است.

● تو قاتل تری یا من!

فعلا دور، دورآنفلوآنزای خوکی است. همه ماسک می زنند و روزی چند بار دست هایشان را می شویند و در نهایت دوسال دیگر همه چیز تمام می شود. واکسن ها در راه اند و داروها هم حتی قبل از شیوع بیمار به میزان کافی وجود داشتند اما باز این سرطان است که به قتل های زنجیره ای اش ادامه می دهد. مسوولیت حدود 20 درصد از مرگ های تمام عالم به عهده سرطان است. بیماری ای که از بیشتر از هزار و ششصد سال قبل از میلاد مسیح روی پاپیروس های مصری ها حضور داشته است و در تمام سال های پس از میلاد مسیح هم، درست تا پایان دنیا، حضور خواهد داشت و همراه با آن، البته رویای درمان سرطان هم وجود خواهد داشت.

درمان هایی که از جراحی های وسیع و به اصطلاح رادیکال ابن سینا برای خارج کردن غده های سرطانی آغاز و تا خبرهای استفاده از اگزالی پلاتین در درمان مرحله سوم سرطان کولون، در یازدهم آگوست سال 2009 ادامه می یابد، اما پرسش اساسی این جاست که این درمان ها چه قدر موثر است. داروهایی بود ه اند که مدت ها برای درمان سرطان به کار می رفته اند اما اکنون عدم تاثیر آنها اثبات شده است. داروهایی نیز هستند که برای درمان دسته ای از سرطان ها به کار می روند اما خود باعث ایجاد نوعی دیگر از سرطان ها می شوند اما بیشتر از عدم کارایی مناسب درمان ها در موارد پیشرفته، این شهرت تاریخی سرطان مرگبار بودن است که ترس را مهمان دل های ما آدم ها می کند و شاید همین باشد که باعث می شود ما حاضر باشیم تا به هر بیماری دیگری دقیقا هر بیماری ای، مبتلا شویم اما هیچ گاه نام سرطان را در توصیف ناخوشی مان از زبان پزشک ها نشنویم.

حقیقت این است که این ترس حتی در میان کادر پزشکی و درمانی هم وجود دارد. به عنوان نمونه یکی از بزرگ ترین اشتباهات برای پزشکان استفاده از واژه، سرطان یا بدخیمی بر سر بالین بیماران است. اما آیا واقعا سرطان به همین اندازه ترسناک و مرگبار است؟ آمار چیز دیگری می گویند. حقیقت این است که پیش آگهی بیماری هایی مانند سکته قلبی، مغزی و یا نارسایی قلبی از بسیاری از انواع سرطان بدتر است و بسیاری از سرطان های دیگر با اقدامات درمانی کاملا بهبود می یابند.

● همه چیز سرطان زا است؟

شاید حداقل هر روز یک بار از این اخبار به گوشتان بخورد که فلان ماده سرطان زا است. حقیقت این است که اگر بخواهیم تمام این مواد را، بدون توجه به میزان سرطان زا بودن شان از سبد غذایی مان حذف کنیم، تقریبا چیزی برای خوردن نخواهیم یافت. اگرچه بعضی از این مواد بیشتر و برخی دیگر کمی باعث ایجاد مقدمات منجر به سرطان می شوند اما به هر حال همه سرطان زا هستند. با این حساب چه کار می شود کرد؟

این پرسشی نیست که بی جواب مانده باشد، کشف سرطان بیماران در مراحل اولیه . شاید پیشگیری از وقوع سرطان آن هم در جوامع امروزی غیرممکن یا بسیار سخت باشد و درمان سرطان هم در مراحل پیشرفته غیرموثر. اما هنوز هم سرطان ها، در ابتدای شروع شان به خوبی به درمان های ما جواب می دهند. بهتر از آنکه فکرش را بکنیم.

برنامه های غربالگری کشف بیماران در کشورهای اروپایی و به ویژه ژاپن بر همین مبنا شکل گرفته اند و روز به روز توجه و البته هزینه های بیشتری را به خود جلب می کنند.

البته همین برنامه های غربالگری هم به علت وقوع بحران های اقتصادی با مشکل رو به رو شده اند ومردم کمتر حاضر می شوند پولی برای این آزمایشات دوره ای منظم خرج کنند. اتفاقی که حالا تیتر اول مشکلات سلامت اروپا در پی این اوضاع وخیم اقتصادی است.