این اسپری خوشبوکننده نیست-مجله مادر گوپی

بیش از 22 میلیون نفر از مردم آمریکا از بیماری آسم رنج می برند و آسم یکی از شایع ترین بیماری های مزمن دوران کودکی است. این بیماری برحسب نوع و شدت، درمان های متفاوت و داروهای مختلفی دارد. در ادامه، به دیگر تازه های درمانی در این بیماری پرداخته می شود...

● داروهای ضد لوکوترین جدید

مدیاتورهای لوکوترین ها که از ماست سل ها، ایوزینوفیل ها و بازوفیل ها آزاد می شوند، در درمان بیماران در مرحله دو آسم پایدار خفیف به عنوان درمان کمکی به کار می روند یا در گروه های سنی خاص همراه با کورتیکواستروییدهای استنشاقی تجویز می شوند. ثابت شده است که این گروه داروها، FEV1 پس از فعالیت ورزشی را بهبود بخشیده و اثرات سیستینیل لوکوترین را مانند انقباض عضلات صاف، ادم راه های هوایی و روند التهاب مهار می کنند.

داروهای ضدلوکوترین جدید شامل آنتاگونیست های گیرنده، مونته لوکاست، زفیرلوکاست و مهارکننده 5 لیپواکسیژناز یعنی زیلوتن (Zileuton) هستند. سطوح متعددی از تداخلات دارویی ممکن است به دنبال مصرف هر یک از داروهای ضدلوکوترین مشاهده شود، هر چند در مصرف کنندگان مونته لوکاست، کمترین میزان این تداخلات دارویی گزارش شده است. زفیرلوکاست ممکن است با وارفارین تداخل داشته باشد و زمان پروترومبین را افزایش دهد. همچنین اثر آسپرین را افزایش و اثر اریترومایسین و تیوفیلین را کاهش دهد.

بیمارانی که زفیرلوکاست برایشان تجویز شده و به تازگی یا پیش از این کورتیکواستروییدهای خوراکی سیستمیک را برای طولانی مدت مصرف کرده اند، باید از نظر وقوع نوعی واسکولیت ایوزینوفیلی به نام نشانگان جورج اشتراوس، تحت نظر گرفته شوند. در این نشانگان بیماران به راش های واسکولیت، ایوزینوفیلی، افزایش علایم ریوی، قلبی و نوروپاتیک دچار خواهند شد. تداخل دارویی میان زایلوتن با تیوفیلین و وارفارین نیز گزارش شده است، البته در مجموع به دلیل عارضه مسمومیت کبدی، کاربرد داروی زایلوتن در بیماران کم است.

کرومولین سدیم و ندوکرومیل، داروهای ضدالتهابی هستند که ماست سل ها را پایدار کرده و واکنش دهی شدید به ورزش، آلرژن ها و تغییرات دما را مهار می کنند. این داروها را می توان همراه با دوز اندک کورتیکواستروییدهای استنشاقی برای درمان مرحله دو آسم پایدار خفیف و درمان پیشگیرانه پیش از ورزش یا تماس با مواد آلرژن به کار برد. دوز پروفیلاکتیک شکل استنشاقی در این مورد، سه تا چهار بار در روز توصیه شده است. هیچ تفاوتی در اثربخشی دو داروی کرومولین سدیم و ندوکرومیل مشاهده نشده است. عوارض جانبی معمول کرومولین سدیم و ندوکرومیل عبارت اند از: تنگی نفس، تحریک گلو، گیجی، سرفه، ویزینگ، تهوع و سردرد. همچنین ندوکرومیل ممکن است احساس مزه نامطبوع در دهان یا درد سینه را ایجاد کند.

● بتا دوآگونیست ها

داروهای بتا دو آگونیست طولانی اثر، برونکودیلاتورهایی هستند که مشابه داروهای بتا دو آگونیست سریع الاثر، با اثر اختصاصی روی گیرنده های بتا دو، عضلات صاف برونش را شل می کنند، اما این اثر را در مدت زمان حداقل دوازده ساعت اعمال می کنند.

عوارض جانبی این داروها شامل سردرد، تپش قلب، لرزش و بی قراری است. داروهای بتا دوآگونیست طولانی اثر که به تازگی وارد بازار شده اند، عبارت اند از: سالمترول و فورموترول (Formoterol). داروهای بتا دو آگونیست طولانی اثر، برای استفاده همراه با کورتیکواستروییدهای استنشاقی با هدف کنترل طولانی مدت و پیشگیری از علایم آسم پایدار با شدت متوسط یا شدید، به خصوص در بیماران دوازده سال و بزرگ تر مناسب هستند. این داروها را به جز پیش از ورزش برای پیشگیری از برونکواسپاسم ناشی از فعالیت، نباید به صورت تک دارویی (مونوتراپی) تجویز کرد، البته مصرف متناوب پیش از ورزش این دارو هم توصیه نمی شود، زیرا طول اثر این دارو را کاهش داده و ممکن است علایم آسم پایدار خفیفی را که به خوبی هم کنترل نشده، مخفی کند.

داروهای ترکیب کورتیکواستروییدهای استنشاقی و بتا دوآگونیست های طولانی اثر، عبارت اند از: ترکیب بودزوناید و فورموترول، فلوتیکازون و سالمترول. این داروهای ترکیبی در مطالعات بالینی متعددی، موثر شناخته شده اند.

● گروه متیل گزانتین ها

تیوفیلین در گروه متیل گزانتین ها، یک برونکودیلاتور خفیف تا متوسط است که اغلب به عنوان درمان همراه سایر داروها (و نه درمان برتر) در درمان مرحله دو آسم خفیف پایدار یا درمان کمکی با یک کورتیکواسترویید استنشاقی در بیماران پنج سال و بزرگ تر تجویز می شود.

تیوفیلین با بلوک فسفودی استراز که موجب افزایش cAMP می شود، برونش ها را گشاد کرده و ممکن است اثر ضدالتهابی خفیفی نیز داشته باشد. به دلیل نیاز به پایش مداوم سطح سرمی با هدف پیشگیری از تداخلات دارویی، اغلب تیوفیلین را به عنوان خط آخر درمان تجویز می کنند.

عوارض ناخواسته این دارو عبارت اند از: تاکی کاردی، تهوع، استفراغ، سردرد و نیز علایم تحریک دستگاه عصبی مرکزی. داروهای زیادی با تیوفیلین تداخل دارند که از آن جمله می توان به کاربامازپین و فنی تویین اشاره کرد. این دو دارو، سطح سرمی تیوفیلین را کاهش می دهند.

در سال 2003 میلادی، اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا، امالیزوماب (Omalizumab) را به عنوان یک مونوکلونال آنتی-IgE آنتی بادی نوترکیب انسانی برای درمان کمکی در درمان آسم پایدار متوسط تا شدید کنترل نشده در بیماران هفت سال و بزرگ تر که آزمون پوستی مثبت نسبت به تزریق ماده حساسیت زا داشته اند، مورد تایید قرار داد. دوز این دارو را بر اساس وزن بیمار و سطح پایه سرمی IgE تعیین می کنند و دوزاژ تعیین شده، هر دو تا چهار هفته به شکل زیرجلدی تجویز می شود.

در هر موضع تزریق، نباید بیش از 150 میلی گرم از دارو استفاده شود، بنابراین در هر نوبت دریافت دارو، چند تزریق لازم است.