ارتباط بیماری گریوز و تاثیر درمانی آن با شاخص های استخوانی

● مقدمه:

بیماری گریوز نوعی بیماری خود ایمنی است که با افزایش تحریک پذیری غده تیرویید و در نتیجه هیپرتیروییدی همراه می باشد. افزایش واگردش استخوانی به علت افزایش جذب استخوانی در هیپرتیروییدی گزارش شده است و میزان جذب استخوانی بستگی به میزان هورمون های تیروییدی در خون دارد. این گونه افزایش واگردش استخوانی مسوول کاهش توده استخوانی بوده و در نتیجه بیماران گریوزی با افزایش خطر ابتلا به استیوپروز روبرو می باشند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین بیماری گریوز و شاخص های استخوانی است.

● مواد و روشها:

افراد مورد بررسی در این مطالعه شامل 31 بیمار مبتلا به گریوز بودند که شروع به درمان نکرده بودند و 37 داوطلب سالم بود که از نظر جنس و سن با گروه بیماران مطابقت داشتند. بیماری گریوز از طریق مختل شدن میزان سرمی TSH و افزایش مقادیر سرمی T3 آزاد و T4 آزاد و آنتی بادی گیرنده تیرویید مثبت تشخیص داده شدند. در نهایت رابطه بین میزان سرمی استیوکلسین و Cross laps با بیماری گریوز و سپس بعد از 8 هفته درمان و پیگیری با دو نوع داروی متی مازول و پروپیل تیواوراسیل بررسی شد. برای مقایسه میانگین از T-test استفاده شد، در مواردی که آزمون های پارامتریک قادر به نشان دادن اختلاف نبود از آزمون ناپارامتری Mann-Whitney استفاده شد. برای مقایسه مقادیر فراوانی توزیع متغیرها از آزمون c2و در مواردی که شرایط انجام این آزمون وجود نداشت از Fisher Exact test استفاده شد. سطع معنی داری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.

● نتایج:

قبل از درمان مقادیر سرمی شاخص های استخوانی و هورمون های تیروییدی بین بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. بعد از درمان بهبودی و برگشت در حد طبیعی در تمام تست های آزمایشگاهی مشاهده شد. بین دو گروه درمانی از نظر تأ;ثیر درمان بر هورمون های تیروییدی و شاخص های استخوانی تفاوتی وجود نداشت.

● نتیجه گیری:

ارتباط بارزی میان بیماری گریوز و شاخص های استخوانی وجود دارد. بنابراین درمان بیماری گریوزی می تواند واگردش استخوانی را بهبود بخشد. این یافته ها نشان می دهد که تشخیص و درمان زود هنگام بیماری گریوز می تواند برای پیشگیری از پوکی استخوان موثر باشد.