بیماری ام اس چیست؟

بیماری ام اس، بیماری مخصوص سیستم عصبی است. این بیماری به مرور زمان سبب خوردگی یا از بین رفتن دستگاه عصبی می شود.

پیام های عصبی که در مغز صادر می شوند برای رسیدن به اندام یا عضو مورد نظر از رشته های عصبی عبور می کنند. رشته های عصبی مانند سیم های برق یک ارتباط الکتریکی میان مرکز اعصاب و اندام مورد نظر برقرار می کنند. این راه ارتباطی با عایق مخصوصی پوشیده شده است که از جنس چربی است. حال اگر این چربی یا همان عایق از بین برود رشته های عصبی نمی توانند پیام الکتریکی صادر شده از مغز یا نخاع را انتقال دهند.

بیماری ام اس یا اسکلروز چندگانه که گاهی به غلط ضعف یا تحلیل عضلانی ترجمه می شود در واقع بیماری است که مخصوص سیستم عصبی است.

بر اساس تحقیقات گسترده ای که روی بیماری ام اس صورت گرفته است پژوهشگران معتقدند بیماری ام اس ریشه ژنتیکی دارد. یافته های محققان حاکی از آن است که فعالیت و همکاری گروهی از ژنها با یکدیگر منجر به بیماری ام اس می شود. به طور مشخص می توان گفت آن دسته از ژن ها که فعالیت های سیستم ایمنی یا سیستم دفاعی بدن را کنترل و هدایت می کند.

این فرضیه که متخصصان ژنتیک آن را دنبال می کنند با استفاده از تکنیک های درون سلولی و نشانه گذاری ژن ها مشخص می کند که نوع یا نژاد خاصی از ژن های انسانی استعداد بیشتری برای ابتلا به بیماری نشان می دهند. بیماری ام اس در برخی از مناطق جغرافیایی مثل آمریکا یا جنوب غرب آسیا شیوع بیشتری نشان می دهد و این نکته مشخص می کند که بیماری تا حد زیادی وابسته به نژاد است با آنکه بیماری ژنتیکی است اما ارثی بودن آن به اثبات نرسیده است.

بیماری ام اس بیماری است که به مرور زمان سبب خوردگی یا از بین رفتن دستگاه عصبی می شود. پیامهای عصبی که در مغز صادر می شوند برای رسیدن به اندام یا عضو مورد نظر از رشته های عصبی عبور می کنند. رشته های عصبی مانند سیم های برق یک ارتباط الکتریکی میان مرکز اعصاب و اندام مورد نظر برقرار می کنند. این راه ارتباطی با عایق مخصوصی پوشیده شده است که از جنس چربی است. حال اگر این این چربی یا همان عایق از بین برود رشته های عصبی نمی توانند پیام الکتریکی صادر شده از مغز یا نخاع را انتقال دهند.

در بیماری ام اس سیستم دفاعی بدن به این پوشش عایق مانند حمله می کند و آن را از بین می برد. به مرور زمان پوشش نازک می شود و با از بین رفتن آن راه ارتباطی میان مرکز و اندامها قطع می شود. از اولین نشانه های بیماری ام اس می توان به تاری دید و ضعف یکباره سیستم بینایی اشاره کرد. به علت آنکه اعصاب بینایی بیشتر از سایر اعصاب در خطر حمله قرار دارند. از دیگر نشانه های بیماری می توان به ضعف عضلات، کرخی موضعی و عدم تعادل اشاره کرد.

چندی پیش مرکز تحقیقات دارویی آلمان آمار جالبی منتشر کرد که نتیجه شانزده سال تحقیق بر روی داروی بتافرون ، داروهای ضد بیماری ام اس را نشان می دهد.

این گروه تحقیقاتی از 16 سال پیش تحقیق بر روی 300 داوطلب مبتلا به بیماری ام اس را آغاز کرد. داوطلبین به سه گروه صد نفری تقسیم شده و هر گروه روش درمانی خاص خود را دنبال کرد.

گروه اول در طول این مدت به عنوان دارو 50 میکروگرم بتافرون دریافت کرد. برای گروه دوم پنج برابر این میزان یعنی 250 گرم بتافرون تجویز شد و گروه سوم داروی پلاسبو مصرف کرد. منظور از پلاسبو دارو ی کامل بی اثری است که تنها جنبه روانی دارد. این نوع داروها که در اکثر مراکز تحقیقاتی روی آنها کار می شوند در واقع ترکیب شیمیایی کاملا بی اثری دارند، بی ضرر و بی فایده. اما در تمام طول مدت درمان به بیمار آنگونه تلقین می شود که در حال مصرف دارویی کاملا موثر و مفید است.

بعد از 16 سال بیش از 90 درصد از بیمارانی که دوز بالا یا همان بتافرون 250 میکروگرمی را مصرف کرده اند زنده اند و نیمی از این افراد می توانند حرکت کنند. برخی با وسایل کمکی مانند صندلی چرخ دار و گروهی نیز بدون وسایل کمکی. این نتیجه ثابت کننده آن است که دوز بالای بتافرون تاثیر مثبتی در کنترل بیماری داشته است.

اما نکته بسیار جالب این تحقیق در گروهی مشاهده می شود که داروی پلاسبو یا همان داروی بی اثر را مصرف کرده اند. بیش از 80 درصد بیماران این گروه زنده هستند و نزیک به نیمی از این افراد کاملا مستقل و بدون هیچ کمکی می توانند راه بروند.

بیش از 30 سال است که اثر داروهای پلاسبو بر بیماریهای مختلف آزمایش می شود و اثر مثبت این نوع داروهای تلقینی به اثبات رسیده است. این تاثیر مثبت می تواند به علت ترشح هورمونهای شادی بخش در مغز و تولید انرژی مثبتی باشد که فرد پس از مصرف داروها احساس کرده است