مدرسه بی خانمان ها

او زمانی که به دبیرستان پا گذاشت جز کلبه یی حقیر جایی برای زندگی نداشت، برای همین مجبور بود تکالیف مدرسه خود را در دستشویی های عمومی انجام دهد زیرا دستشویی های عمومی تنها مکان هایی بودند که چراغ های آنها بعد از ساعت 9 شب روشن می ماند. او سال های نوجوانی خود را صرف بزرگ کردن برادر کوچکش کرده بود زیرا مادر او که به کار خرید و فروش کوکایین اشتغال داشت در یک معامله مواد ناپدید شد و دیگر هیچ گاه پیش او و برادرش باز نگشت.

این دختر 18 ساله که نخواست نامش فاش شود، گفت؛ اوضاع من مرتب بدتر می شد و هیچ روزنه امیدی در زندگی من باز نمی شد. من هر روز به مدرسه می آمدم اما واقعاً نمی دانستم که برای چه هر روز پشت میزهای مدرسه می نشینم. آن روزها من نه تحمل مدرسه را داشتم و نه می توانستم بودن در خانه را تحمل کنم. مدارس امریکا پر از دانش آموزان نوجوانی است که در زندگی شخصی شان با مشکلات زیادی دست به گریبان هستند. این دانش آموزان که اغلب دوست ندارند هم کلاسی هایشان از وضعیت زندگی آنها مطلع شوند به ندرت مشکلات خود را با دیگران در میان می گذارند و معلمان اغلب از ظاهر آشفته و حواس بیش از حد پرت آنها به وجود مشکل در زندگی شان پی می برند.

مقامات شهر شیکاگو پیشنهاد باز کردن مدارس مخصوصی را داده اند که دانش آموزان مشکل دار بتوانند در آنها تحصیل کنند و از خدمات مشاوره مخصوص بهره مند شوند. تاسیس این مدارس کار مشکلی است و به دولت هزینه سنگینی تحمیل می کند. به علاوه عده یی از طرفداران حقوق افراد بی خانمان مخالف اجرای این طرح هستند.

جاش ادلمن رییس شورای آموزشی شیکاگو می گوید؛ مستقر کردن دانش آموزان بی خانمان در مدارس ایده بدی نیست. به هر حال این طرح می تواند بخشی از پروژه مبارزه با بی خانمانی به حساب آید.

یکی از دانش آموزان بی خانمانی که در سال آخر دبیرستان تحصیل می کند، گفت؛ به نظر من طرح ساخت مدارس مخصوص کودکان بی خانمان بسیار ایده خوبی است زیرا باعث می شود دانش آموزان از محیط بسیار بدی که در آن قرار دارند بیرون بیایند و بتوانند در یک فضای سالم و در آرامش به تحصیل ادامه دهند.

او همچنین افزود؛ البته بودن در کنار والدین می تواند قوت قلبی برای دانش آموزان باشد اما در اغلب موارد دور بودن از والدین بهتر از داشتن تجربه زندگی بسیار سخت و تحمل در به دری است. در امریکا مدارس شبانه روزی عمومی زیادی وجود دارند که در آنها تاکید زیادی روی ریاضیات و علوم تجربی می شود. اما تعداد مدارسی که مخصوص دانش آموزان کم درآمد باشد چندان زیاد نیست. شیکاگو سالانه به 10 هزار شاگرد بی خانمان خدمات ارایه می دهد. در سال تحصیلی 2006- 2005 حدود 907 هزار دانش آموز بی خانمان براساس آمار رسمی ارایه شده توسط دولت در امریکا مشغول به تحصیل بودند. این کودکان اغلب در اثر توفان کاترینا و ریتا خانه های خود را از دست داده بودند.

هزینه اقامت این دانش آموزان در خوابگاه های مدرسه همچنان از دهه 1990 تا کنون یکی از دغدغه های دولت است. دولت امریکا سالانه 7350 دلار صرف آموزش هر دانش آموز می کند. اگر قرار باشد دولت هزینه های اقامت دانش آموزان در مدرسه را هم تحمل کند باید علاوه بر مبلغ فوق بین 30 تا 50هزار دلار در هر سال برای دانش آموزان هزینه کند.

آنچه باعث مخالفت شدید گروه های طرفدار حقوق انسان های بی خانمان شده، ترس از جدا افتادن این دانش آموزان و ایجاد تصویری منفی در ذهن افراد جامعه از آنها است. این افراد نگرانند دانش آموزان بی خانمان با تبعیض رو به رو شوند و مردم در رفتار با آنها عکس العمل های منفی نشان دهند. رنه هیباخ مدیر پروژه کمک رسانی به افراد بی خانمان شیکاگو می گوید؛ بسیاری از کودکان به شدت به خانواده های خود وابسته هستند. با وجود اینکه آنها محل مناسبی برای زندگی ندارند اما بودن در کنار والدین شان باعث می شود آنها شرایط سخت به وجود آمده را بهتر تحمل کنند.

دولت در دادن خدمات به این کودکان باید بی نهایت محتاط باشد زیرا هر قدم اشتباه می تواند تبعات روانی سنگینی برای این کودکان داشته باشد. رنه هارباخ همچنین معتقد است که دولت حق ندارد برای سامان دادن به تعداد محدودی از دانش آموزان 30 هزار دلار هزینه کند و بقیه کودکان کشور را به حال خود رها کند. او معتقد است که این پول بهتر است صرف هزینه هایی مانند حمل و نقل شود تا دانش آموزان بی خانمان را به محل هایی که در آنها اقامت دارند ببرد و دانش آموزان دیگر هم بتوانند از آن استفاده کنند.رنه گفت؛ براساس آنچه من شنیده ام کیفیت آموزش در مدارس دولتی کشور چندان خوب نیست. بنابراین بهتر است دولت با بودجه یی که در اختیار دارد سطح آموزشی مدارس را ارتقا بخشد و کمک به کودکان بی خانمان را به گروه هایی که وظیفه رسیدگی به این دسته از افراد را دارند بسپارد.