روز مادر است، روز تو، تویی که چون کوه صبور و با استقامتی، چون درخت باطراوت و پاکدامنی، چون خورشید گرمی بخش و فروزانی، چون صبح زیبا و فرحبخشی، چون آسمان روشن و گسترده ای وچون ستاره درخشنده ای.
روز توست، تویی که منبع فناناپذیر حیات و سمبل بقای نسلی، تویی که همای سعادت و شادی ای و گرمی بخش محفل خانه ای، تویی که گل همیشه شکوفای عشق و محبت و وفایی.
روز مادر است و من می خواهم صمیمانه ترین تبریک خود را بدین گونه نثارت کنم و جز این چیزی را برای هدیه دادن به تو لایق نمی دانم، زیرا عشق، محبت، ایثار و فداکاری تو هدیه ای به وسعت آسمان ها و عمق دریاها می طلبد. می خواهم چیزی بنویسم که شاید سرسوزنی از رنج تو را پاس داشته باشم، اما کاملاً قاصر و مات مانده ام و نمی توانم از تو بگویم. دلم می خواهد همه رنگ های دنیا را در دستانم بگیرم و بنویسم، اما به سراغ هر واژه که می روم کمرنگ و شرمگین می شود، زیرا نمی تواند بر بلندای عشق و ایثار تو دست یابد.
با آنکه می دانم تو در استعاره نمی گنجی، سعی می کنم بهترین واژه ها را کنار هم ردیف کنم شاید قطره ای از دریا را سروده باشم.
● ای عزیزترین موجود روی زمین
تو را دوست دارم، به اندازه دنیا، به اندازه آسمان، به اندازه تمام ستارگان آسمان، همان ستارگانی که با همه بزرگواری و صبوری و از خود گذشتگی با یک دنیا مهر و محبت مانند آنان می درخشی و روشنی بخش زندگی ام هستی. مایه هستی من تویی، تو وجود را برای من آوردی و آن را برایم زیبا نمودی و اکنون نیز چون خورشید بر شب هایم روشنی می بخشی. من تو را در آسمان می جویم که زمین برایت کوچک است.
▪ ای اقیانوس فداکاری و ای شیفته محبت و ایثار
تو اوج قله های ایثار و ازخودگذشتگی هستی، ذرات وجود من همه در اثر زحمات شبانه روزی و طاقت فرسای تو پرورش یافته است. وقتی بالزاک می گوید:
در زندگی نمی توانید محبتی بهتر، عمیق تر، بی پیرایه تر و واقعی تر از محبت مادر بیابید. هرگز سخنی به گزاف نگفته است.
تو با مبارزه و مشکلات فراوان جاده زندگی را برای عبور من هموار کردی. دستان ظریفت که اکنون پینه بسته است، همه گذشته را چون آینه ای ظاهر می سازد و چین های کمرنگی که نامهربانانه بر صورت مهربانت خیمه زده اند، گواه داشتن رنج های فراوانی است که خود حواله وجودت کرده ای، هنوز هم وقتی درختان بزرگ غم برگ هایشان را بر سنگ فرش وجودم می پاشند، تو با آهنگ شیرین کلامت همه رنج روحی ام را از میان می بری و در ابتدای باغ زندگی، نهال امید را در دلم ریشه می دهی و در تاریکی های ناامیدی، با مهربانی دریچه های امید را به رویم می گشایی و من امیدوارانه راه های پرپیچ و خم زندگی فردا را می پیمایم.
● ای غمخوار همیشگی
مهر تو در آفتاب داغ و سوزان زندگی برایم سایبانی می گردد که در سایه آن دردها را فراموش می کنم. تو با نگاهت احساسی از همصدایی و همخوانی را در من می گسترانی و من نگاهت را همراه با گرمی دستانت و مهر بی پایانت در قلبم جای می دهم تا پناهی ابدی در زندگی داشته باشم. در صورت مهتابی و به خصوص در چشمانت حالتی هست که همیشه به روشنی حس می کنم.
در بستر نگاه آرامت عشقی جاری است که از وجود خدا لبریز است. نخستین نگاه من با نگاه تو درآمیخته است؛ همان نگاهی که همراه با تبسمی روان پرور بود و جهان را برایم خندان و نشاط آور کرد. پس بگذار بر چشمان خسته ات بوسه ای زنم.
دلم می خواهد دستان سردم را در میان دست های چروک و خسته ات گرم کنم و سربی پناهم را بر شانه های استوارت بگذارم، زیرا وجود تو برایم سایه بان و پناهگاهی است. بگذار دستانت را ببوسم و در برابر بیکران فداکاری ها و محبت هایم زمزمه سپاس را بر زبان آورم.
● ای مهتاب پرفروغ زندگی ام
نسیم روحبخش کلامت چون خورشیدی، سحر را در مقابل چشمان ظلمت زده ام می رویاند. پس بیا برای چندمین بار داستان زندگی ات را با آن قهرمان اسطوره ای اش برایم بازگو، زیرا کلامت همیشه دریچه های زندگی را بر من گشوده و انتهای روشن بی نهایت را نشانم داده است.
● ای آینه تمام نمای صفا
تو را ستایش می کنم، تو را که هر کس به زبان خود ستایشگرت بوده است و اینک من قطراتی از آن همه دریا را نثار تو می کنم. جبران خلیل جبران چه زیبا گفته است: در زندگانی بشر همه چیز مادر است، او در حال اندوه و گرفتگی، تسلی بخش و هنگام نومیدی و بدبینی، روزنه امید و در روزگار افتادگی و ناتوانی، موجد نیرو و قدرت است.
● ای خسته چندین ساله ام
اینک با این کلمات دست و پا شکسته به پابوس رنج ها و شب زنده داری هایت آمده ام تا از کوتاهی های کودکانه من درگذری و بوسه ام را بر دستان سرشار از عاطفه و لبریز از محبت و مالامال از عشق خدایی ات، پذیرا باشی. مادر بخند تا دوباره با لبخندهای رویایی ات مأنوس شوم، لبخند تو مثل طلوع سپیده برایم بشارت خورشید است. لبخند پرمهر و سیمای پرمحبتت را بسیار دوست دارم.مادر بگذار صورت چروک و دستان پینه بسته ات را که چون چتری از محبت مرا در مسیر تندباد حوادث حمایت کرده اند، ببوسم و بر این بوسه افتخار کنم و یکی از میلیون ها حقی که بر گردن من داری ادا کرده و کوچک ترین وظیفه خویش را که سپاس از توست، انجام دهم.
● ای عزیزترین موجود روی زمین
تو آن گوهر یکدانه ای هستی که خدا به من بخشیده است. در کنارم بمان که در کنار تو هر چه هست بهار است و رویش دوباره را نوید می دهد.
اسماعیل برقی
روزنامه همشهری