هشت مارس، روز جهانی زن ریشه در مبارزه ی طبقاتی دارد

یکی از اعضای سازمان ( All India Mahila Sanskritik Sanghatan (AIMSSطی یک تظاهرات که " بر علیه خشونت در مورد زنان" در احمد آباد ، هند در 6 مارچ برگزار شد، پلاکاردی در دست دارد که بر روی آن نوشته شده است:" که هند با افزایش 700 درصدی تجاوز ( به زنان) طی 36 سال مواجه بوده است. REUTERS/Amit Dave INDIA

هشتم مارس 1906 زنان کارگر نیویورک و شیکاگو به برگزاری تظاهرات آرامی دست زدند، اما با برخورد شدید پلیس مواجه شدند. این زنان عمدتا از کارگران کارخانجات نساجی و هم چنین زنان جنگ زده بودند که پس از پایان کار در سالنی اجتماع کردند. حمله ی پلیس بسیار خشونت آمیز بود و تعداد زیادی از زنان کشته، زخمی و دستگیر شدند، هم چنین گروه زیادی هم از کار اخراج گشتند.

سال بعد از آن ، در سالگرد حمله ی پلیس نیویورک به زنان، تظاهرات وسیعی در نیویورک انجام شد که طی آن زنان کارگر ضمن یادبود آن روز، به زیادی ساعات کار، بهره کشی از کودکان و نبودن حق رای برای زنان اعتراض کردند. تظاهرات 1907 نیز سرکوب شد اما حرکت های مانند آن در سال های بعد ادامه پیدا کرد و از مرزهای آمریکا به اروپا رسید.

در سال 1910 کلارا زتکین از زنان مبارز، انقلابی و آزادی خواه و برابری طلب آلمانی، در کنگره بین الملل زنان پیشنهاد داد تا هر سال روز 8 مارس به نام روز جهانی زن نامیده شود. این پیشنهاد یک سال در محافل مختلف مورد بررسی قرار گرفت و سرانجام به تصویب همه ی گروه ها و کشورها رسید. و از سال 1911 رسما 8 مارس روز جهانی زن نامیده شد(*)

امروز صد و یک سال از آن تهاجم وحشیانه ی پلیس آمریکا گذشته است، اما هنوز در تمامی این دنیای آلوده به سرمایه زنان و به ویژه زنان کارگر و زنان روستایی، بیش تر از مردهای خود مورد ستم و استثمار قرار می گیرند و هنوز همگی آنان از زبان یکی از پیش روهای فرزانه ی خود، شاعره ی آزادی خواه، سیمین بهبهانی فریاد بر می آورند که:

لاف ز برتری کم زن:

سنگ برابرت هستیم

تیر به ما چه می باری؟!

نیمه ی دیگرت هستیم

خالق این جهان ما را

واسطه کرد در خلقت؛

حرمت ما نگه می دار

خالق و مادرت هستیم

عزت و امن و آسایش

جمله ز لطف ما داری،

از دل خود اگر پرسی

همدل و همسرت هستیم.

حق طلبان همراهیم

زنده و شاد و برپاییم

گام بزن بیا با ما!

ما، همه، یاورت هستیم.

حق حیات کامل تر

- گر چه به کام شیر اندر-

مطلب ماست باور کن!

طالب باورت هستیم.

نظم جهان فردا را

همت و همدلی باید:

دست به دست ما بسپر؛

یار دلاورت هستیم.

از قبل از 1906 نیز زنان و مردانی بودند که درک معنای واقعی زندگی را در برابری بی چون و چرای زن و مرد می دانستند و اعتقاد داشتند تا زن از قید ستم و تبعیض بر مبنای جنس، نژاد، قومیت، ملیت، طبقه ی اجتماعی که شیوه ی خاصی از زندگی اجتماعی را به او تحمیل می کند و... رها و آزاد نشود، هیچ انسانی نخواهد توانست برخوردار از آزادی و برخوردار از هستی و وجود خود به مثابه ی موجودی به نام انسان باشد.

دیگر در این زمان که دارد آغاز قرن 21 را با شتاب در تمام عرصه های تکنولوژیکی و مناسبات اجتماعی طی می کند و چالش های سهمگین خودش را پیش روی بشریت قرار داده است... به سختی می توان سر در لاک فرو برد و ستم بر انسان را تحمل کرد و به ویژه ستم مضاعف بر زن را که باید نیمه ی متساوی الحقوق همین انسان باشد که بدون وجود و حضورش، نمی توان از نیمه ی دیگرش که مرد است سخنی مستقل از او به زبان آورد چرا که آن دو، جدا از یک دیگر، انسان معنا نمی شوند.

... و اگر چنین است که هست، پس چاره ای نبوده و نیست که امروز نیز همانند گذشته با بزرگ ترین چالش پیش روی بشریت که همان برتری طلبی اقلیتی هار شده از چپاول و غارت در این جهان است مبارزه کرد و زن و مرد با هم و با اهداف مشترک تلاش کنند تا عمده ترین عامل فقر و جنگ و بی شمار نکبت های برخواسته از مناسبات جامعه ی طبقاتی را که فقط سرمایه علت العلل آن است و دارد جامعه ی بشری را به سوی بربریت باز می گرداند... دگرگون سازند و تا برقراری یک دموکراسی واقعی که همان نفی مالکیتی باشد که با آن بتوان دیگر آدمیان را به بیگاری و مزدوری وادشت بکوشند که این هدف و اهدافی این چنینی است که می تواند به همه ی این زن ها و مردها هویتی انسانی ببخشد و آنان را در همین زمانه ی ستم و استثمار افسار گسیخته ی انسان بر انسان، آزاد و آزاده سازد که البته هیچ غارت گری هرگز استمرار زیبایی زیست این انسان های رها از قید برتری طلبی را درک نخواهد کرد و ناگزیرند تا درگرداب بی شمار عقده های خود غوطه ور باشند و با آن مجموعه از نادارایی های غارت کرده اشان... زجر بکشند. آنان هر چه تلاش کنند تا خود را قانونی و موجه جلوه دهند، همان گونه که تا کنون بسیاری از ابرها زدوده شده و گوشه هایی از خورشید زندگی نمودار گشته، حیله ها و فریب های آنان همچنان بر ملا خواهد شد و هرگز نخواهند توانست تا در برابر تمام فجایع به وجود آورده اشان پاسخگو شوند هر چند که هم اکنون نیز دارند به طور فله ای و بی رحمانه در هر گوشه و کناری از این دنیایی که تمام عوامل و شرایط عینی اش بر پذیرش یک مناسبات انسانی و عادلانه ی جهانی گواهی می دهد، تخم تفرقه و جدایی و جنگ و فتنه می پاشند... و در یک کلام دموکراسی خودشان را فریاد بر می آورند... و مانند دزدی رفتار می کنند که پیشاپیش جمعیت می دود و فرار را بر قرار ترجیح داده و فقط برای نجات خود با جمعیت در تعقیبش فریاد برمی آورد که دزد را بگیر و هرگز توضیح نمی دهند که چگونه می توان دموکراسی آنان را معنا نمود در حالی که این آدم ها که تعدادشان در کل جهان به چند هزار نفر نمی رسد، چگونه است که بیش از هشتاد درصد دارایی و امکانات تولیدی و اقتصادی را به خود اختصاص داده اند و باز هم دم از دموکراسی می زنند. تردید نباید کرد که برآیند شعور انسان های تحت ستم، یعنی بشریت آگاه که مجموعه ای از زنان و مردان پیش رو هستند، مرحله به مرحله راه را بر دژخیمان تنگ تر می کند و در نهایت انسان بودن و معنای انسان بودن را به آگاهی تمام بشریت خواهند رساند.