مرگ، اما نه برای زن همسایه!

دانشجویان ورودی سال 71 رشته حقوق دانشگاه تهران به یاد دارند که در ترم دوم، در یکی از جلسات کلا س حقوق اساسی، یکی از 25 دانشجوی دختر آن کلا س 100نفره که به دلیل سهمیه بندی جنسیتی که آن سال ها هم برای رشته هایی مثل حقوق اعمال می شد، 75 نفر آن پسر بودند، پرسید: استاد! چرا طبق قانون اساسی زنان نمی توانند رییس جمهور شوند، استاد با آرامش کامل جواب داد: چون زنان را برای توالد آفریده اند! شانزده سال بعد، درست در آستانه روز جهانی زن، زهرا سجادی، معاون مرکز امور زنان و خانواده گفته است: <حضور بانوان در بخش هایی به غیر از پزشکی و آموزش ضروری نیست>11) و البته فراموش نکرده که این جمله همواره طلا یی را تکرار کند که: <وظیفه اصلی مادر، تربیت فرزندان و حضور در خانواده است>22) و سخنرانی غرایی در مضرات حضور زن، درس خواندن او در دانشگاه و کار کردن او بکند و معادله خودابداعی خود را با همه مفروضات و مقدمات نادرست، در نهایت اینگونه حل کند که: <زنان در بخش فنی و مهندسی می توانند از درون خانه خدماتی به جامعه ارایه کنند.>33)

در این مجال کوتاه نمی خواهم اثبات کنم تا چه حد پای استدلا لا ت این مقام دولتی و سایر همفکران آنها که از روزی که یادمان می آید برای زن، همانطور که آن استاد محترم بی پیرایه و صریح مطرح کردند، وظیفه ای جز توالد و تناسل نمی شناخته اند، می لنگد. امروز روز جهانی زن است، مناسبتی که در آن مفید و مختصر باید حرف زد و من می خواهم به مناسبت این روز، پیشنهادی به این مقام محترم و سایر همفکرانشان در قوای سه گانه بدهم:

● خانم های محترمه!

ما استدلا ل شما را، با همه غلط های املا یی و انشایی اش پذیرفته ایم، از آن رو که فعلا شمایید که مقدرات ما زنان زیردست را تعیین می فرمایید. اما بیایید و یک بار هم که شده به شعارهایتان عمل کنید؛ مگر نمی گویید امر به معروف، باید عامل به معروف هم باشد؟! بنابراین، پیشنهاد می کنم برای عمل به معروفی که با تمام قوا و استفاده از تمامی بودجه های دولتی و حکومتی در حال تبلیغ و ترویج آن هستید، و آن، خانه نشین کردن زنها، یا آن طور که من برداشت کرده ام، بازگشت به دوران پرده نشینی است، لطفا از خودتان شروع کنید. کار ساده ای است؛ تمامی زنانی که منصب های کشوری و لشکری را که آموزشی و بهداشتی نیست اشغال کرده اند، به مناسبت روز جهانی زن استعفا دهند و به وظیفه اصلی خود در خانه و خانواده بازگردند که اگر مرگ خوب است، اول از خودشان شروع کرده باشند، نه از زنان همسایه. برای آسان تر کردن کار، من در زیر، فهرستی از مهم ترین کسانی را که اگر عامل به معروف باشند، لحظه ای در استعفا دادن درنگ نمی کنند، تهیه کرده ام؛ کسانی که اقتضای شغلشان، ساعات طولا نی کار و جلسات پیاپی و سفرهای مکرر داخلی و خارجی و لا جرم، خالی گذاشتن سنگر خانه و خانواده است.

1) خانم زهره طبیب زاده، رییس مرکز امور خانواده و تمامی معاونان ایشان

2) خانم فاطمه واعظ جوادی، معاون رییس جمهور و رییس سازمان حفاظت محیط زیست

3)تمامی مشاوران امور بانوان کلیه وزارتخانه ها و دستگاه های اجرایی

4) 8 نماینده زن مجلس، خانم ها فاطمه آلیا، فاطمه رهبر، طیبه صفایی، لا له افتخاری، عفت شریعتی، نیره اخوان بی طرف، زهره الهیان و فاطمه آجرلو

5) کلیه اعضای شورای فرهنگی- اجتماعی زنان

6) و...

مطمین باشید فردای روزی که این مقامات- که هیچ یک نه کار آموزشی می کنند و نه کار پزشکی- استعفا دادند، ما زنان، از کارمند و کارگر و وکیل و مهندس و معمار و روزنامه نگار و هنرمند و کارفرما و... نیز استعفا خواهیم داد و خانه نشین می شویم تا ببینیم آیا دیوار کوتاه تری پیدا خواهد شد که مشکلا ت بیکاری و فقر و فساد و فحشا و... را بر گردن آن بیندازند یا اینکه دولت و مجلس با تصویب و اجرای لا یحه حمایت خانواده، طرح الزام دانشگاه ها به پذیرش دختران در شهر محل اقامت والدین یا شوهر، طرح گسترش فرهنگ عفاف و حجاب، طرح سهمیه بندی جنسیتی و اجرای سیاست های بازگرداندن زنان به صد سال قبل، همه مشکلا ت جامعه ایرانی را حل خواهند کرد؟!

روز جهانی زن، در هر حال، مبارک باد!